Shia ahli - Alti ayliq sehid

Altı aylıq şəhid_{Sabahın erkən saatlarında başlayan qanlı müqavimət, artıq yerini zikr etməklə aram buraxmışdı. Quru səhrada minlərlə şəxsiyyət düşmən ordusu qarşısında yarensiz qalan Hüseyn (as), feryadına hələ bir cavab alabilmiş də deyildi. Həyata qarşı dəqiqə dəqiqə yabancılaşıyor, sanki yeni bir dünyayla tanışıyordu. Bir an üçün köhnəyə dönmüş; çəkdiyi çətinlikləri, daddığı ağrıları tək-tək nəzərdən keçirirdi: Ceddi Rəsul-u Əkrəmin (sa) rihlet və onun ardınca anası Fatimənin (sa) bitmək bilməyən çileler zənciri, çəkdiyi iztirab və işgəncələr; atası Hz. Əliyə (ə.s) edilən zülmlər və onun qəmli sonu; qardaşı Həsənin (ə.s.) Müaviyə qarşısında səbri və o məlun tərəfindən şəhid edilişi və bir də bu ağrılara əlavə olaraq Kərbəla faciəsi .. Məhz bütün bu çileler Hüseyn (as) üçün hörülmüş, onun üçün təqdir edilmişdi. Bu uca şəxsiyyət, Rəsul-u Əkrəmin "Yaxşısı da var, pisi də" şəklində bəyanlardan olduğu Səhabələr və təbiidir arasındakı "yaxşı" olaraq tanınan "pislər" sinifinin qurbanı olmuş, bütün Əhli-beyt kimi, o da bunun cefasını çəkmişdi. Artıq Hüseyni çadırlarda Hüseyndən (ə.s) başqa döyüşə kimsə qalmamışdı. Vəfalı dostların hamısı, az əvvəl arxa-arxaya eşq diyarına doğru süzülmüşlerdi çünki. Hüseyn yavaş-yavaş Çadırlarda doğru gedərkən Əhli-beyt hatunlarına səslənirdi:-Ey Sakinə, ey Fatimə və ey Zeynəb! Allahın salamı sizə və yanınızdakı digər Əhli-Beytimi olsun. Bu, mənim sizə olan sonuncu selamım, sizinlə son görüşümüz. Bilin ki, artıq hüzn dəftəri sizə yeni-yeni səhifələr açacaq, kədər sizə daha da yakınlaşacaktır! .. İmam, daha çox dözə bilməmiş, ağlamağa başlamışdı sonuncu sözlərindən sonra. Bu sözlər, eyni zamanda onun qəmli aqibətinin da xəbərçisi idi. Göz yaşları Kərbəla səhrasında itib gedərkən hər kəs susmuştu indi. Nə var ki, bu susqunluq çox sürməmişdi. Qəhqəhələr, küfrlər və naraları ... Az əvvəlki səssizlik, düşmən əsgərlərinin bu çirkin çığlıklarıyla təkrar pozulmuşdu. Onların bu çirkin hücumları Kərbəlanın kuşatmışken Hüseyn (as) çadırların dərhal önlərində toplanan bir neçə şəhidin yanı başında idi. Buruk bir dillə, onların hüzurunda fəryadını tazeliyordu:-Mənə kömək edəcək kimsə yoxdur?

Bu cümlənin dərhal ardından gözyaşlarına mane ola bilməyib ağlamağa başladı:

-Abbas, Müslim, Qasım! .. Neredesiniz? Niyə Hüseynə cavab vermirsiniz? Siz deyildinizmi bir seslenişime min can verən fedailer, indi nə oldu da cavab vermirsiniz mənə? İmam, Allaha şikayətini belə dilə gətirməyə, acısını belə dindirməyə çalışırdı. Yarenlerinin, vahid balalarının və can dostu yaxınlarının cansız bədənləri onu çox hüzünlendirmiş, qanun boğmuşdu çünki. O, indi öz çadırına yönəlmiş, Əhl-i Beytinə xəbərdarlıqlarda tapılırdı:-Gördüyünüz və görəcəyiniz cefalar qarşısında səbr edin. Yüksək səslə ağlamayın. Düşmən səsinizi eşidib sevinme çəkin! Sonra, bacısı Zeynep'e döndü:

-Hatırlıyor musun; sənə həmişə deyərdim "Sonsuz həyat sahibi yalnız Allahdır" deyə. Ey qardaşım! Məndən sonra qadınlar və uşaqlar sənə əmanət! Zeynəb ağlamağa başladı. Qızı Sakinə də ... Onlar Hüseynin meydana çıxdıqdan sonra bir daha geri dönməyəcəyini çox yaxşı bilirdilər. Onun da digər şəhidlər kimi parça-parça ediləcəyini atların altında ilmə ilmə ediləcəyini və şahidlik şərbətini içib sonsuz diyara doğru uçub gedəcəyini bilirdilər. Bu ayrılıq atəşi onları tamamilə qanun boğmuşdu. İndi hər üçü də ağlayırdı. Hüseyn (as) içindəki iztirabı beytləri tökərək qızı Sakine'ye səsləndi:

Məndən sonra çox ağlayacaksın qızım iztirabı artacaq, kədər sahibi olacaqsan Amma ən azından həyatda olduğum Və səni görebildiğim müddətdə Islak gözlərinlə yandırma qəlbimi! Həsrət göz yaşlarını indidən Videoaxın! Əgər cansız bədənim yerə düşər də Tutunacak heç bir dalım qalmazsa Ey gözəl qızım mənim! Bax, o zaman sarılar, ağlarsın mənə! ..

Vidalaşmaq üçün sırada ən kiçik balası Əli var idi. Kərbəlanın ən kiçik qəhrəmanı Əli Asgar'dan da vidalaşmaq istəyirdi şəhidlər serveri. Zeynep'e dönərək kiçik balasını istədi:-Ey mənim vəfalı bacim; qundaqdakı balamı gətir mənə, könlüm onunla da vidalaşmaq istər! Bir müddət sonra Ali Asgar da gətirildi. Qızğın günəşə qarşı gözlərini möhkəm-möhkəm kapayan kiçik bala, susuzluqdan haradasa qurumaq üzrə idi. Hüseyn, balasının quruyan dodaqlarına sonuncu dəfə isti bir busə etdi. Ancaq ürəyi onun acı feryadına dayanamıyordu. Minik balanı havaya qaldırıb Kufəlilərə səsləndi:-Ey Yezidin tərəfdarları! Sizin gözünüzdə mən zalım və dindən çıxmış biri də olsam heç olmasa bu günahsız uşağa Məhəmmədin (sa) dini xatirinə su verin! O vaxt Kufə ordusu içərisində Harmile b. Kamil adlı bir okçu da onları hiyləgərcə izləyir, şeytanı planlar qururdular. Xüsusi olaraq hazırladığı üç başlı çəngəlli oxu torbasından çıxarıb nəşrə yerləşdirərək kiçik balanı nişan aldı. Qısa bir müddət sonra ox yayından çıxmışdı belə ... Hüseynin vida öpüşü hələ istiliyini kaybetmemişken Əli Asgar'ın narın bədəni bir anda sarsılmış, ağappaq qundağı bu oxla al qanlara bulanmıştı. Ali Asgar atasının əlində can verərkən düşmən saflarında yüksələn sevinc qışqırıqları daha da fazlalaşmıştı. Kiçik bala, gerdanına batan oxla birlikdə atasının qucağından bibisi Zeynəbin qucağına köçdü. Hüseyn, ovuclarına dolan qırmızı qanları səmaya saçarkən bir tərəfdən də qışqırırdı:-Müsibət nə növdən olursa-olsun, dözümü mənim üçün o cür asandır. Şübhə yoxdur ki, Allah məni görmədə, bilmededir! ..}